هوش مصنوعی: وقتی صحبت می‌کردم، کلامم از لب‌هایش به کامم رسید و زبانم را گم کردم. ناگهان نام او را گفتم و در دهانم گم شد.

هوش مصنوعی: در هر پیچ و خم زلف او دل گم‌شده‌ام را می‌جستم، تا اینکه ناگهان چشم بد به سوی جانم رفت و جان من نیز گم شد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم او کی آمد و کی از کنارم رفت؛ چون در آن لحظه هنوز او پیش من بود که هوشم قبل از آن گم شده بود.

هوش مصنوعی: افراد متدین و عابد، تلاش کردند تا از جذابیت‌های دنیا دوری کنند و به زهد ورزند، اما زمانی که زیبایی و جذابیت واقعی را مشاهده کردند، همه تلاش‌های خود را فراموش کردند و از مسیر خود منحرف شدند.

هوش مصنوعی: در جایی که من از خانه‌ام یاد می‌کنم، چه نیازی به انتقاد است؟ چون در آن محدوده، هزاران خانه و سکونت‌گاه دیگر وجود دارد که در دل هر ذره خاک آن گم شده‌اند.

هوش مصنوعی: من در عشق به سوی مرگ می‌روم، زیرا هر کسی از آن سرزمین بیرون می‌رود، در حالی که در آنجا صدها کاروان گم شده‌اند.

هوش مصنوعی: عشاق مأیوس و بی‌چاره، دیگر چه زمانی به آرزوهایشان دست خواهند یافت؟ وقتی که در زمین محبوبان، شانس و بختشان را گم کرده‌اند.

هوش مصنوعی: چرا تا این حد از حال بیچاره‌ها غافل هستی؟ آن‌ها که به عشق خاک افتاده‌اند و جانشان در همین خاک گم شده است.

هوش مصنوعی: می‌گویند که به من بد می‌گویند و از دنیا و دردهایش آزرده‌ام. اما نگران نباش، زیرا وقتی خسرو، آن شخصیت بزرگ، در خود فرورفته و غم جمع کرده، حساب و کتاب آن دنیا هم از یاد رفته است.