هوش مصنوعی: چمن به زیبایی گلستان من در می‌آید و وقتی او می‌آید، اشک شوق من هم به بیرون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: وقتی نام او را بر زبان می‌آورم، دل‌های دردناکم به فریاد در می‌آید و می‌ترسم که ناگهان جانم نیز به همراه آن فریاد از من خارج شود.

هوش مصنوعی: زمانی که در روز قیامت همه را از خاک جمع کنند، من از هر جایی که هستم، به خوبی از نشانی که از کوی معشوق دارم، بیرون می‌آیم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که تا صبح، من به خواب افکنده شده‌ام و در این حالت، داستانی از او را که شب‌ها از زبانم جاری می‌شود، روایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: مرا می‌گویند در دل من چه کسی است که این‌گونه احساسات و رازها را در خود پنهان می‌کند؟ خیال تو به وضوح از درون من بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: من به قدری از دوری تو رنجیده‌ام که حتی اگر مانند گلی خشک و پژمرده فرو بریزم، هنوز هم درد این جدایی همانند دودی از وجودم خارج خواهد شد.

هوش مصنوعی: می‌گویند عشق او با من می‌رود، چه خوش اقبالی که سلطانی از این دنیا با من هم‌سطح می‌شود.

هوش مصنوعی: دور نشو از من، عزیزم، و یا به من نزدیک تر بیا، چون نزدیک بودن به تو برایم بهتر از دوری است؛ زیرا در دوری احساس می‌کنم که جانم در حال رفتن است.

هوش مصنوعی: اگر خسرو برای تفسیر زندگی‌اش به کتاب عشق رجوع کند، از همان صفحه اول می‌تواند داستان غم‌انگیز من را بخواند.