هوش مصنوعی: چرا آن دختر زیبای باریک‌اندام به سوی من نمی‌آید؟ دلم افسرده شده و بویی از آن باغ و گلزار نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: چه کسی راه من را در دست گرفت که حالا در راهی که می‌روم، کنترلش را از دست داده است و آن کسی که محو زیبایی‌هایش بود، دیگر نمی‌آید؟

هوش مصنوعی: وقتی که جانم درگیر فراق اوست، زمان ایستاده و بی‌حرکت است. چرا که عشق و وابستگی باعث می‌شود جان عاشقان از صمیم قلب و حتی از جیب خودشان خارج شود و در دامن محبوب نریزد.

هوش مصنوعی: او با خیال خود مشغول است و به نظر می‌رسد نمی‌داند که وقتی جان از بدن خارج شد، دیگر به آن باز نخواهد گشت.

هوش مصنوعی: چشمان ظاهربین نمی‌توانند جراحت‌های پنهانی را که بر روح من وارد می‌شود ببینند، چرا که این زخم‌ها بر بدن ظاهر نمی‌شوند و تنها درونی‌اند.

هوش مصنوعی: ای مسلمانان، نگوید که به خاطر زیبایی چهره‌های نیکو، من این کار را انجام داده‌ام زیرا این کار از من برنمی‌آید.

هوش مصنوعی: با نگاهی به جلو، او با وقار و زیبایی راه می‌رود، در حالی که مژه‌هایش کم و بیش با مشکلاتی که سر راهش وجود دارد، درگیر است. اما این موانع به اندازه‌ای نیستند که بتوانند به او لطمه بزنند یا مانع از پیشرفت او شوند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به نوعی حسرت و اندوه اشاره می‌کند. او به تمایلش برای داشتن یک پیراهن و ظاهر زیبا اشاره می‌کند، اما در عین حال از این می‌گوید که هرچند می‌خواهد خود را ظاهر کند و زیبا بپوشد، به نوعی احساس ناامیدی وجود دارد. بنابراین، تضاد میان زیبایی ظاهر و واقعیت درونی او به نمایش گذاشته می‌شود.

هوش مصنوعی: چشمان من به خاطر تاریکی و موانعی که وجود دارد، هیچ‌گاه نور و روشنی که باید از بیرون بیاید، به‌خوبی نمی‌تواند وارد شود.

هوش مصنوعی: عزیزم، تو خودت بگو، آیا شب تاریک نبود که به خاطر وجود تو در چشمانم، آن چهره‌ی زیبا و درخشان نمایان نمی‌شود؟

هوش مصنوعی: دل دیوانه خسرو که در زنجیر زلفت شد به صد زنجیر آن دیوانه در مسکن نمی‌آید یعنی دل عاشق خسرو که به زنجیر موهای تو گرفتار شده، هر چقدر هم که در زنجیر باشد، باز هم به خانه و کاشانه نمی‌رسد. این بیانگر شدت عشق و وابستگی عمیق او به معشوق است که حتی زنجیرها نمی‌توانند او را از این احساس دور کنند.