هوش مصنوعی: زمستان در حال به پایان رسیدن است و فصل گل‌ها به زودی فرا می‌رسد. از نسیم صبح بوی گلی به مشام می‌رسد که یادآور حال خوش و شیرینی است.

هوش مصنوعی: نسیم می‌وزد و باز هم دل نگران را پریشان می‌کند، وقتی که بدبختی دلم را به حال خود می‌آورد.

هوش مصنوعی: به زمانی رسیدیم که گل‌ها شکوفا شده‌اند و آن عزیز بازیگوش خواهد رفت به باغ، روزی که به آن امید نداشتم، حالا به حقیقت پیوسته است.

هوش مصنوعی: ای سنگ بدنام، خبر خوشی به دیوانگی بده که دوباره آن آشوب به سراغ تفکر عاقلانه می‌آید.

هوش مصنوعی: در این خرمن دیگر چیزی از کاه و برگ باقی نمانده، مگر اینکه، ای چشم من، آتش من بیشتر است، هرچند باران هم زیاد می‌بارد.

هوش مصنوعی: غم و غصه‌ای برایت وجود ندارد، با آرامش و شادی قدم بردار، ای جان من. تا آنجا که می‌توانی خود را آزاد بگذار، زیرا اشک و درد در دل‌های شکسته به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: به جان زن تیر بزن، اما به چشمش نزن و تا زمانی که این لحظه باقی است، به او نگاه کن تا ببینی از کدامین مسیر می‌آید.

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی بیانگر این است که بی‌معنی است خود را به ناز و کرشمه گرفتن بزنید، زیرا در زندگی و در مقابل مشکلات و چالش‌ها، در نهایت توجه و یاد درویش یا کسی که در جستجوی حقیقت و معنای زندگی است، به کارهایی خواهد رسید که از جنس یاد و دل‌سوزی است. به عبارت دیگر، این ناز و کرشمه به هیچ چیز مهم و ارزشمندی منتهی نخواهد شد.

هوش مصنوعی: شش خفته نام لب را نمی‌برد، زیرا دزدی که با ناز چشم خود می‌زند، گاه‌گاهی می‌گوید که خسرو به خاطر شراب نمی‌آید بلکه برای آزار و نیش زدن می‌آید.