هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، دل من خراب و خونین شده و جانم در خطر است. ای خدا، چرا این نگاه خونی بر چهره‌ام افتاده است؟

هوش مصنوعی: اگر روزی قدرت و صبری داشتم، به یقین از دلمی‌گذشت، اما اگر دانایی و عقل داشتم، همه چیز را فراموش می‌کردم.

هوش مصنوعی: از ویرانی دلم چیزی جز خرابیش را نتوانی دید، زیرا زمانی که تو به آن نگاه می‌کردی، دیگر جایی آباد نمانده بود.

هوش مصنوعی: کسی از دردهای من آگاه است که خوشحالی و لبخند دیگران را می‌بیند. کسی می‌داند که من چه زجر و عذابی را تحمل می‌کنم که به ظاهر، مثل فرهاد، فقط در حال گریه هستم.

هوش مصنوعی: غم تو باعث می‌شود جانم به باد برود و من با رسوایی دست و پنجه نرم کنم. اگر این غم باعث شود که جانم در خطر باشد، برایم مهم نیست و هر چه پیش آید، پیش می‌آید.

هوش مصنوعی: تا کی باید غم جدایی تو را تحمل کنم که به من ظلم می‌شود؟ فریاد می‌زنم مانند مظلومی که از درد جدایی تو در حال ناله است.

هوش مصنوعی: شب فرا رسیده و جشن خوشی برپا شده است. بدون هیچ نگرانی و دلهره‌ای، با دوستان نزدیک به دور هم جمع شده‌اند. در این مجلس، جام‌های پر از شراب به دست می‌چرخند و ساقی در حال سرو شراب است.

هوش مصنوعی: وقتی شب بیدار است و اوضاع به نفع توست، فرصت را غنیمت شمار و آنچه را که حق توست بگیر، زیرا فردا ممکن است کسی دیگر به تو چیزی ندهد.