هوش مصنوعی: همواره از دوری او ناله و فریاد می‌زنم، و چه خوب است که آن چشمی که همیشه به سوی چهره او می‌آید، به تماشای او بپردازد.

هوش مصنوعی: او به طور شوخی به سمت من آمد و با بازی، دل مرا به دست آورد. از او پرسیدم: چه قصدی داری؟ گفت: زمان همه چیز را مشخص می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی به درب آنجا رسیدم، دربان گفت که این فرد نیازمند و درمانده است، زیرا بارها به این سو آمده است.

هوش مصنوعی: اگر روزی به خاطر نادیده‌اش بمیرم، کار سختی نیست، اما دیگر نمی‌توانم چهره‌اش را ببینم، و این واقعیت تلخی است.

هوش مصنوعی: تو در دل من نشسته‌ای و گویی که قلبم را در خفایی پنهان کرده‌ای؛ اما نمی‌دانی که این وضعیت، در نهایت برای قلب من چه مشکلاتی به همراه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: در صبح زود، همسایه صدای ناله و زاری من را شنید و گفت: این صدا که از این سو به گوش می‌رسد، چه خواهد شد، ای خدا؟ چرا این‌قدر به زاری آمده‌ام؟

هوش مصنوعی: کجایی تو که باعث دردسرهای بی‌خبران شدی؟ حالا دل را نگهدار، اگر می‌توانی، چون آن جوانمرد در راه است.

هوش مصنوعی: ای محبوب، کمی به من توجه کن و نگذار که او با ناز و غرور راه برود، زیرا هر چیزی که بر من می‌گذرد از همان نوع رفتار اوست.

هوش مصنوعی: دستش را نگاه کن، چقدر زیباست که با گل‌هایی که چیده است، به سمت تو می‌آید.

هوش مصنوعی: کسی به من می‌گفت، هرکسی که از در در می‌رود، بی‌اختیار احساس می‌کند که این صوفی شاید از خانه شراب می‌آید.

هوش مصنوعی: نگو که به خاطر باری که بر دوش دارم از من دور شده‌ای. ای خسرو، هیچ‌کس به راحتی از جان خود نمی‌گذرد.