هوش مصنوعی: من چهره‌اش را دیدم و به او گفتم که اینجا همان باغ است. لبخندش به من نشان داد که این لب‌ها قوت و انرژی زندگی‌ام هستند.

هوش مصنوعی: من از لب‌های تو سخن گفتم، زیرا آنچه در دهان توست، شایسته صحبت کردن است. گویا در دهان تو برای ریختن شکر وجود دارد، که نشانه‌ای از شیرینی کلام و زیبایی آن است.

هوش مصنوعی: او به گونه‌ای صحبت می‌کند که به نظرم می‌رسد حقیقتی در گفته‌هایش وجود دارد، اما من مطمئنم که هیچ‌کس نمی‌تواند به حرف‌های او اعتماد کند؛ زیرا آنچه او می‌گوید، صرفاً یک گمان است.

هوش مصنوعی: من از دیدگانم گذر کردم و آنچه را دیدم، در دل باریک و پیچ خورده به یاد آوردم که این همان رشته‌ای است که به هم متصل می‌کند.

هوش مصنوعی: من خود را آماده کردم و سخنی را که در ذهنت داشتم بیان کردم، اما ناگهان سخن من به راهی دیگر منحرف شد و به موضوعی دیگری اشاره کرد.

هوش مصنوعی: به او گفتم که می‌توان به سوی خورشید رفت، اما موهای بافته‌ات مانند ریسمانی است که تو را به زمین می‌سازد.

هوش مصنوعی: به طور ناامیدانه چهره‌ام را نشان دادم تا رنگ صورتم را ببینند. او با ناز و خنده به من گفت که این رنگ، شبیه زعفران است.

هوش مصنوعی: سبزه، از این به بعد گلی را به تمسخر بگیر که اینجا باغ ماست و زیبایی‌های آن را باید با خنده و شوخی دید.

هوش مصنوعی: زیبایی او را به آسمان نشان دادم و خورشید چهره‌ای به خود گرفت که نشان از رقابت با زیبایی او دارد.

هوش مصنوعی: شمعیان و زیبایی‌های زندگی باعث شد که من نیز به بند عشق آن‌ها دچار شوم. اما در جواب گفتم که اگر بخواهم به خودم برسم، این زندگی و دنیای من همین است.

هوش مصنوعی: زمانی که روح را همچون باد به بنده‌ات، خسرو، عطا کنی، مانند این است که به او اسب به مانند وزش باد ببخشی. بخشش روح، به راستی چنین است.

هوش مصنوعی: به نام نیک، تو خواهان زندگی طولانی و پایدار باش، زیرا خواستن نام نیک خود، کلید زندگی جاویدان است.