امیرخسرو دهلوی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن شه به سوی میدان خوش می رود سوارا</p></div>
<div class="m2"><p>یا رب، نگاه داری آن شهسوار ما را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غارت نمود زلفش بنیاد زهد و تقوی</p></div>
<div class="m2"><p>تاراج کرد لعلش اسباب پادشا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>جولان کند سمندش چون سم او ببوسم</p></div>
<div class="m2"><p>کو بر زمین زمانی ننهد ز ناز پا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>خواهم که در رکابش باشم و لیک نتوان</p></div>
<div class="m2"><p>کز خود عنان زلفش بربود این گدا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>گفتی که یاد کردم گه گه ز حال خسرو</p></div>
<div class="m2"><p>کردی چرا فرامش زین گونه این گدا را</p></div></div>

شمارهٔ ۳۸

آن شه به سوی میدان خوش می رود سوارا
یا رب نگاه داری آن شهسوار ما را
غارت نمود زلفش بنیاد زهد و تقوی
تاراج کرد لعلش اسباب پادشا را
جولان کند سمندش چون سم او ببوسم
کو بر زمین زمانی ننهد ز ناز پا را
خواهم که در رکابش باشم و لیک نتوان
کز خود عنان زلفش بربود این گدا را
گفتی که یاد کردم گه گه ز حال خسرو
کردی چرا فرامش زین گونه این گدا را

شمارهٔ ۳۶

شمارهٔ ۳۷

آن شه به سوی میدان خوش می رود سوارا

یا رب، نگاه داری آن شهسوار ما را

غارت نمود زلفش بنیاد زهد و تقوی

تاراج کرد لعلش اسباب پادشا را

جولان کند سمندش چون سم او ببوسم

کو بر زمین زمانی ننهد ز ناز پا را

خواهم که در رکابش باشم و لیک نتوان

کز خود عنان زلفش بربود این گدا را

گفتی که یاد کردم گه گه ز حال خسرو

کردی چرا فرامش زین گونه این گدا را

شمارهٔ ۳۷

اطلاعات