هوش مصنوعی: صد هزار بار به جان آفرین پاک، که از آب و گل، سرو مانند تو را آفریده است، آفرین می‌گویم به خاطر چالاکی و زیبایی‌ات.

هوش مصنوعی: شما به تلخی سخن می‌گویی و من از دور تو را می‌بینم. اگر به تو نگاه نکنم، زهر کجاست که پایین بیاید، مانند تریاک.

هوش مصنوعی: دل مانند یک غنچه است که در درون خود حسرت و غم بسیار دارد، زیرا دنیای زیبایی که در آن باید زندگی کند، در واقع برای افراد غمگین و در بند به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هرگاه تو را می‌بینم، چشمانم به خاطر پاکی و زیبایی‌ات به تو حسادت می‌کنند، زیرا دامن زیبای تو را از چشمان پاک خودم می‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر به خاک کویت تبدیل شوم، ناراحتی‌ای ندارم، اما غم این است که باد می‌تواند این خاک را از سر کویت ببرد.

هوش مصنوعی: ای سواران، دلیل ناتوانی و ضعف من این است که به مانند یک شکار شده، همیشه در حال عذرخواهی و توبیخ از خودم هستم. پس در زمانی که مرا می‌بینید، قدری به خاطر اشتباهاتم مرا ببخشید و عذرخواهی کنید.

هوش مصنوعی: وقتی دلم جریحه‌دار شد، ای نصیحت‌کننده، اگر بخواهی از رگ جانم هم بگذری، هرگز راضی نخواهم بود که به این دل جریحه‌دار لطمه‌ای بزنی.

هوش مصنوعی: عمر انسان مانند چشمه‌ایست که مردم به دنبال آن هستند. آشنایی با دنیای بزرگ و عمیق زندگی، برای موجودات کوچک و ناچیزی مانند ما، حقیقتاً غم‌انگیز است.

هوش مصنوعی: خسرو با ناله‌ای عمیق و دردناک، دل‌ها را مشتعل کرده است، اما آن دل سنگین و ناپاک هرگز رحمت و محبت را نمی‌شناسد.