هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی ساقی و شراب قرمزی که دارم، بیشتر از آن که به زندگی ابدی فکر کنم، به محبوب تشنه ام فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در شب تنها هستم و مانند سگان دور کویت می‌چرخم؛ آرزو ندارم به مقام و سلطنت برسم چون با نگهبانی از عشق تو خوشحال‌ترم.

هوش مصنوعی: اگرچه غم او مرا پیر کرده، اما من از دل درد و شکایت نمی‌کنم و حتی صد هزار نفر مثل من را فدای آن جوانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای دوست پیروز، به من برسی که نه شراب خوش‌رنگی مرا مست کرده، بلکه اشک‌های سرخ و غم‌انگیز قلبم است که مرا این‌گونه نابود کرده است.

هوش مصنوعی: تو از شهر رفته‌ای و من در اوج شادی و سرخوشی هستم، بدون این‌که به موسیقی و سازهای مختلف نیازی داشته باشم.

هوش مصنوعی: از دلتنگی و فراق، بی‌خبر از حال و روز من هستی، اما با نوازشی که بلدی و توجهی که داری، می‌توانی جان و زبانم را به زندگی برگردانی.

هوش مصنوعی: تن من مانند موم در آتش آب شد، ولی دل من که همچون سنگ سخت است، در غم فراق تو داغ و متاثر است. تو اما همچنان بر همان حال اولیه‌ات باقی مانده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی که خبر غم را به دوستان برسانی، دل‌هایی که مرده‌اند دوباره زندگی می‌گیرند، زیرا غم دوستان، برای روح مانند غذایی است.

هوش مصنوعی: ای نسیم، نرو و از ناله دردمندان ناراحت نشو، چون اگر خبری از غایبان مجلس برای ما بیاوری، ما را دلشکسته‌تر می‌کنی.

هوش مصنوعی: آرزو و خواسته برای رسیدن به تو تنها یک خیال و آرزو است، چون هیچ‌کس از سگان در کوچه و خیابان به مهمانی دعوت نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر دل سنگی هم از محبت تو بگریه کند، این نشانه‌ای از عشق است و درباره آن می‌توان با زبان صحبت کرد.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم تو را توصیف کنم، وقتی که هر چه پادشاهان در خیال و ذهن خود تصور کنند، تو با زیبایی‌ات بیشتر از آنی.