هوش مصنوعی: چقدر عجیب است که حتی یک نگاه محبت‌آمیز هم به ما نکردی. نه سخنی گفتی و نه حتی قدردانی‌ای کردی.

هوش مصنوعی: زمانی که من مانند گیاهی به خاک می‌افتم، سرم را به زیر پایت می‌گذارم، تو مانند بادی می‌گذری و برنمی‌گردی، و حتی به من کمک نمی‌کنی مانند گیاهی که به خاک می‌افتد.

هوش مصنوعی: دل من پر از عشق است و به مانند هزاران خانه، احساسات و آرزوهای زیادی را در خود جای داده است. اگر چه چشمان معشوق هزاران تیر به سمت دل من پرتاب کرده‌اند، اما نتوانسته‌اند دل مرا به درد آورند یا خطایی به وجود آورند.

هوش مصنوعی: ما چرا به دور کعبه بگردیم وقتی که خود کعبه به ما توجهی ندارد؟ از میان هزار آرزویی که دارم، حتی یکی را هم برآورده نکردی.

هوش مصنوعی: تمام عمر وعده وفا دادی، اما من هرگز انتظار نداشتم که به وعده‌ات عمل کنی. زیرا اگر عمر تو پر از بی‌وفایی است، پس چرا انتظار داشته باشم که وفا کنی؟

هوش مصنوعی: تو از حال و روز من هیچ خبر نداری، در حالی که چقدر در درد و رنج غرق شده‌ام. تو حتی یک بار هم مرا در این محيط غم‌انگیز تنها گذاشتی و به من محبت نکردی.

هوش مصنوعی: ای دو چشم، اگرچه تو هم از نظر انسانی برخوردار نیستی، اما نگاهی به حال ما به سوی خسرو نینداز.