هوش مصنوعی: تو بار دیگر با ناز خود زندگی ما را تحت تاثیر قرار می‌دهی و هر لحظه چشمان بیننده را پر از اشک و غم می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر مرا مانند مو با خودت می‌کشی، در واقع برای نابودی هم خوشبختی وجود دارد؛ زیرا راه دور است و تو بار مرا سبک‌تر می‌کنی.

هوش مصنوعی: تو مانند آفتابی هستی، اما از آنجا که روز مانند من روشن است، چرا در خانه تاریک من وارد می‌شوی؟

هوش مصنوعی: گفتی که از دل خود دور کن و با من بساز، شرم بر تو باد که خود را در برابر جانت قرار می‌دهی.

هوش مصنوعی: تو آنقدر می‌خندی که ریش من بهتر و زیباتر شود، اما باز هم با خنده‌ات به من زخم می‌زنی و آزارم می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای معشوقه نیکوکار، چرا با زیبایی خود چشم غیرمؤمنان را مسدود می‌کنی و در حالی که خود را مسلمان می‌دانی، به غارت دل کفار می‌پردازی؟

هوش مصنوعی: هر زمان که بخواهی حال و احوال خود را برایم بگویی، بگو. خسرو به او گفت: "آری، تو به خوبی می‌فهمی و باور می‌کنی."