هوش مصنوعی: این دوبیتی می‌گوید که ابرهای بهاری از کجا می‌آیند و چرا برای جان کسانی که ضعیف و نیازمندند، مشکلات و سختی‌ها به وجود می‌آورند. به نوعی، شاعر به این موضوع می‌پردازد که گاهی اوقات نعمت‌ها و شرایط مساعد زندگی ممکن است با مشکلات همراه شود.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم زندگی کنم، این بو را می‌شناسم و می‌دانم که از کجا آمده است. این خون که در گردن اوست، چه مشکلاتی برای من به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای نسیم، به من روی بگردان و بر من رحمت کن و بیا، زیرا از تو بوی آن محبوب آشنا به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر از گاهی بوی گل به مشامم می‌رسد و این مسأله باعث می‌شود که جانم بگیرد، زیرا خوب می‌دانم که این بوی خوش از کجا می‌آید و چه احساسی را در من زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: یار در کنارم است و من در حالت بیhoشی و سردرگمی به آن فکر می‌کنم. نمی‌دانم آیا او به من نزدیک است، دور شده یا تازه می‌آید.

هوش مصنوعی: مردم صبر می‌کنند و من که از عشق دیوانه‌ام، وقتی دل به جای خود نیست، نمی‌توانم به خوبی در موقعیت خود بمانم.

هوش مصنوعی: مردم می‌گویند: ای خسرو، غم را دور کن. در چنین حالتی، به خودت فکر کن. در این اندیشه، آیا کسی به یاد تو خواهد آمد؟