هوش مصنوعی: تو عبور می‌کنی تا دل من را به هوای خود مشغول کنی، اما من مانند پرنده‌ای هستم که بر دلم زخم بی‌رحمی‌ات را گذاشته‌ای.

هوش مصنوعی: به تو می‌گویم که این‌گونه نرو و از چشم‌های بد دوری کن، اما تو می‌گویی که به حرف من گوش نمی‌کنی و کار را به خودت واگذار کرده‌ای.

هوش مصنوعی: حتی خوب است که در راه تو پا بگذارم، اما حسرت می‌زنم که نکند چشمانم به زمین بیفتد. اگر خودت هم قدمی برای این کار برداری، حتماً ادامه خواهم داد.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند یک ماهی در آسمان درخشانی و درخشش تو مانند آفتاب باشد، من امیدوارم که یک شب راهنمای من شوی و دلگرمی ببخشایی.

هوش مصنوعی: اگر تو به چهره‌ی من نگاه کنی، سزاوار آن هستی که به زیبایی من توجه کنی. در این میان، هم تو به زیبایی و صفای خود توجه می‌کنی.

هوش مصنوعی: وجود تو در دل من است و از روی لطف و انسانیت، هر کاری که به جای دل انجام دهی، در واقع به جای خودت انجام داده‌ای.

هوش مصنوعی: خسرو از شدت عشق و اشتیاق به تو به درد و رنج افتاده است. حال زمان آن رسیده که نگاهی به این گدای خودت بیندازی و به او لطفی کنی.