هوش مصنوعی: چهره‌ات را چه می‌پوشانی و در دل‌ت چه کینه‌ای را پنهان می‌کنی؟ آیا حال و روز مسکین را نمی‌دانی و آن را می‌پوشانی؟

هوش مصنوعی: اگر قیمت جانم را تعیین کنی، و اگر ارزش عمر را بگویی، من از دیدگاه خریدار هر زیبایی و جاذبه‌ای که بفروشی، آن را می‌خرم.

هوش مصنوعی: تو گفتی هر لحظه در فکر دل عاشقانه‌ای هستم، و تا زمانی که خون در رگ‌هایم جاری است، آن باده‌ای که می‌نوشی را می‌خواهم.

هوش مصنوعی: از دلتنگی و جدایی از تو می‌ترسم که شاید جانم را از دست بدهم. ای ساقی، چند جرعه شراب به من بده تا به کمک آن از این بیقراری فرار کنم.

هوش مصنوعی: شب تمام شد و نور چراغ ما از شدت احساس خاموش نمی‌شود. ای شمع، می‌دانم که شب گذشته شعله‌ات را هم روشن کرده‌ای.

هوش مصنوعی: من از این چشمی که بی‌نظم و کنترل است، خون فراق را چندین بار نوشیده‌ام. ای سیل، یک بار هم از بالا به من نگاه کن و بگذر.

هوش مصنوعی: اگر فتنه و آشوب از نگاهت بیرون می‌آید، چرا ای دل درنگ می‌کنی؟ اگر عاشق سوخته است، عارف، چرا هنوز از خود بی‌تابی نشان می‌دهی؟

هوش مصنوعی: من به خاطر غم و درد دل خود، دیگر قادر به سخن گفتن نیستم. ناله‌های دیگران هم به تکرار می‌افتد و من در این سکوت، به یاد مردگان به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: گفتم که یاد او را زنده نگه‌دارم تا دلم شاد شود، اما وقتی کار به جانم رسید، خوشحالانه او را فراموش کردم.

هوش مصنوعی: اگر خال زیبای تو دل مرا ربود و از من بی‌خبر شد، تو که در گوش من هستی، می‌توانی بر این اتفاق شهادت بدهی.

هوش مصنوعی: اگر تو از زیبایی‌های محبوبان سخن می‌گویی، چرا توبه‌ای کنم از کارهایی که از تو برنمی‌آید؟ پس بی‌دلیل چرا تلاش کنی؟