هوش مصنوعی: من از معشوقان زیبا روزی ندارم، و گدایان نیز از شاهان روزی نمی‌گیرند.

هوش مصنوعی: من از دور به سنگی مانند سگ‌ها خوشحال هستم، چون مثل روز روشن است که چوبی از دربان وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ای جان، خواستم که از دست تو خلاص شوم، چون دردی که دارم از عشق محبوب بهبود نمی‌یابد.

هوش مصنوعی: ای اسکندر، از دوستی خضر فاصله بگیر چرا که روزی مانند آب حیات نخواهد بود.

هوش مصنوعی: چندین بار می‌توان با فریب و نیرنگ زندگی کرد، اما بالاخره بدنی دارم که از جانم جدا نمی‌شود و این روزها سر خواهد رسید.

هوش مصنوعی: به زیبایی او بسیار متمایل شدم، اما او گفت که سرنوشت من روزی از گلستان بردن نیست.

هوش مصنوعی: تو دل و جان و عقل مرا به خود جلب کرده‌ای و من دیگر هیچ باری از اینها به تو نمی‌دهم، چرا که روزی به من باز نخواهند گشت.

هوش مصنوعی: از درد تو روزی جانم به درد می‌آید، اما تدبیری برای درمانش نیست.

هوش مصنوعی: در اینجا به این اشاره شده است که هیچ فایده‌ای از گریه و افسوس خسرو در این غم وجود ندارد، زیرا زمانی که دیگر نمی‌توان به کسی یا چیزی کمک کرد، اشک ریختن تنها یک حسرت است. انگار که او عذاب می‌کشد اما نمی‌تواند واقعیت را تغییر دهد و کسی که از بین رفته دیگر برنمی‌گردد.