هوش مصنوعی: ای شتربان، لحظاتی مهمانان را آماده کن تا من بتوانم پای ناقه را ببوسم و او را رها کنم.

هوش مصنوعی: آشنایان بر دل من بار سنگینی گذاشتند، در حالی که دل من از این بار خالی شده است، اما بار آن هنوز بر جای خودش باقی مانده است.

هوش مصنوعی: کله زومر و حال من در پی صدای زنگ می‌نالد و من به حال خودم افسوس می‌خورم.

هوش مصنوعی: وقتی که او از نظرم دور شد، دیگر نمی‌توانستم راه را ببینم و غم و ناامیدی بر دلم چیره شده بود.

هوش مصنوعی: تو، ای کت (شتر آب حیات) در سرزمین تشنه، باعث می‌شوی که من از شدت عطش بمیرم، پس مرا ببخش.

هوش مصنوعی: بیابان در جلوی چشمانم به تاریکی فرو رفته است. ای ماه که در آن سفر می‌کنی، پرده را کنار بزن تا نور تو را ببینم.

هوش مصنوعی: دل من وقتی با او هم‌صحبت شد، ای باد، که جان نیز با آن همراه است، عجله نکن.

هوش مصنوعی: من در نهایت نمی‌توانم به خاطر این دوری‌ات خوشی را بر مرگم بیاورم؛ پس مرا به خانه‌ام نبر.

هوش مصنوعی: آن ماه که مانند خسرو به خانه‌ات رسیده است، به راهی نگاه می‌کند و چهره‌اش را بر خاک می‌سایید.