هوش مصنوعی: وقتی به پای تو نمی‌رسم، کمتر از این نیست که من از خاک خانه‌ای که تو داری، بشوم.

هوش مصنوعی: جهان را به یک قمار مقایسه کرده‌اند، من هم که در این بازی هستم، اگر به تو ببازم، انگار که در این بازی همه چیز را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: ای باد صبا، مبادا که دل آزرده ما را جستجو کنی، چون به جایی رسیده‌ای که در آن هستی.

هوش مصنوعی: اگر بدی نکنید، نمی‌توان گفت که جسم شما تنها یک تن است؛ بلکه جانِ پنهانی در زیر آن پوشش که شما دارید، وجود دارد.

هوش مصنوعی: ای کاش که ظلم و ستم تو بر هر دل و جان، مرا نرنجاند و من می‌دانم که چقدر سختی و بی‌مهری تو برایم سنگین است.

هوش مصنوعی: صد لباس صوفیانه و روحانی در عوض آن نرگس مست و معجزه‌آسا که تو از آن برخورداری، قرار داده شده است.

هوش مصنوعی: ای زاهد نیک‌خواه، خود را به زحمت نینداز و به دنبال من نرو، چون دل من به دعای تو که داری، گشوده نخواهد شد.

هوش مصنوعی: خسرو با زبان از توبه صحبت می‌کند، اما در درونش به می و زیبایی می‌اندیشد. او به صداقت و صفای وجود تو آفرین می‌گوید.