هوش مصنوعی: ای کسی که در درون قلبم هستی و در آغوشم نمی‌باشی، همواره در یاد تو هستم و هیچ‌گاه نمی‌توانم تو را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: چندین بار به من آسیب می‌زنی و رازهایی را پنهان می‌کنی، اما این‌طور نیست که جراحی‌های تو به هر کسی در گوشش نرسد.

هوش مصنوعی: تو چهره‌ات را پنهان کردی و من، بنده‌ای خسته، اشتباه کردم که تو را دیدم و حالا شرمنده‌ام. از این به بعد تو دیگر نمی‌توانی عذر خطاهای من را بپذیری.

هوش مصنوعی: ای کاش تو می‌فهمیدی که من به خاطر درد و رنجی که از تو دارم، چقدر عذاب می‌کشم. تو چه می‌دانی که در این درد بزرگ، تو نقشی نداری؟

هوش مصنوعی: اگر گل‌ها مرا در آغوش بگیرند، تمام آن خارها بی‌اهمیت می‌شوند، چون تو در آغوش من نیستی.

هوش مصنوعی: دیروز گفتی که برای مشکل تو حتماً فردا چاره‌ای پیدا می‌کنم، اما حالا که امروز است، چرا درباره گفتگویی که دیروز داشتیم صحبت نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: از لب او وعده‌ای بگیر، اما از چشمش به تو آسیب نرساند. ای چشم، اگر تو چیزی شیرین نمی‌خوری، بیهوده نیش نزن.