هوش مصنوعی: مدت زیادی است که ای گلبرگ نرم و تازه، دیگر بر روی ما لبخند نمی‌زنی. ای موجود زیبا و خوش‌رو، دیگر در این دوستی لبخند نمی‌زنی.

هوش مصنوعی: زلف کوتاه تو چه معنایی دارد و زیر کلاهت چه چیزی نهفته است؟ این سایه‌ی سیاه تو چه مفهومی دارد وقتی که بر دلم سلطنت نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: ای محبوب نازنین و همنشین دل‌نواز، آیا تو وجود واقعی منی یا فقط خیال زیبایی که در ذهن من است؟ در این لحظه، انگار تو پیش من نیستی.

هوش مصنوعی: وقتی به تو نگاه می‌کنم، نمی‌دانم چرا چشمانم این‌گونه پر از اشک است. نه به‌طور کامل می‌دانم چه می‌خواهم، نه کاملاً بی‌خبرم از این احساس.

هوش مصنوعی: دل بسیاری را با اعمالت خراب کردی، اما کسی دستت را برای کمک به دیگران بلند می‌کند. در دقت در به دست آوردن دل‌ها، همه تو را می‌شناسند و پنهان نیستی.

هوش مصنوعی: ای عشق، تو در دل عاشق‌ها نفوذ داری. درست است که درباره تو صحبت کردن آسان است، ولی در عمل و تجربه‌ی عشق، کار ساده‌ای نیست.

هوش مصنوعی: اگر جان خود را از درون بشکافی، متوجه می‌شوی که هیچ پیوندی به آن نیست، زیرا تو خود پیوندنده جان هستی و تنها ظاهری از آن به‌وجود آورده‌ای، نه اینکه فقط زندگی به تو نسبت داده شده باشد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که لب‌ها به رنگی زیبا و میگون درآمده‌اند، و با وجود سرزندگی ناشی از آب و خون، همچنان نمی‌توانند به درخت خضر شبیه باشند و اگر چشمهٔ حیات وجود نداشته باشد، این همه زیبایی بی‌فایده خواهد بود.

هوش مصنوعی: پیش از این تو همدم و همزبان من بودی، اما اکنون دیگر کسی را نمی‌شناسی. خسرو تنها همان بنده است و بس، اما تو کسی که بودی، دیگر آن نیستی.