هوش مصنوعی: در شهر ما، فریاد و ناراحتی به شدت در حال گسترش است. افرادی هستند که به شوخی و سرگرمی، جان مردم را می‌گیرند و به غارت و کشتار مشغولند؛ آنها همچون جانورانی تشنه به خون، به جان مردم افتاده‌اند.

هوش مصنوعی: او با شادی و شکوه بر روی اسب حرکت می‌کند، و اطرافش مردم به تماشای زیبایی‌اش حیرت‌زده و شگفت‌زده‌اند.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم او را ببینم، در حالی که مردم او را می‌بینند؟ زیرا از حسادت به زیبایی او، نمی‌توانم او را به چشم خود بیبینم.

هوش مصنوعی: آن لب‌های شیرین او کاری کرده که می‌تواند جان من را به درد آورد یا از من هم جانی باشد.

هوش مصنوعی: امشب خیال من به سراغ صبرم آمد و مانند کسی که سؤال می‌کند، پرسید: «حالت چطور است؟» من هم در پاسخ گفتم: «او که سرگردان و بی‌خانمان است، حالش چگونه می‌تواند باشد؟»

هوش مصنوعی: ای شاخه جوان، چرا بر سر ما می‌گویی؟ آخر چه چیزی از تو کم می‌شود اگر با بیچارگان مهربان باشی؟

هوش مصنوعی: به چشم خسرو نگاه کن، اشک‌ها و خیال‌های تو مانند ماهیتی هستند که در هر گوشه، بر روی هر مژه، مانند سیاره‌ای درخشان قرار دارند.