هوش مصنوعی: جانم بهانه‌ای می‌طلبد و تو با زیبایی‌ات مرا به تردید انداخته‌ای. من زندگانی‌ای بدون تو ندارم، چه کنم که همه‌چیز بیهوده به نظر می‌رسد؟

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه به خاطر تو و در سایه دیوار تو مدام در حال فریاد زدن و آه کشیدن هستم، حتی سایه دیوار تو نیز از این درد و ناله‌ی من کمرنگ و آسیب‌دیده شده است.

هوش مصنوعی: چشمان تو باعث مرگ من شده است و این غم را با رحمت خود تسکین داده‌ای. پس با این حال، می‌توان گفت که این هم نوعی مداوا از سوی تو است.

هوش مصنوعی: با تو در خواب نمی‌توانستم آرام بگیرم، گرچه در کنار درگاه تو، من به خاک افتاده‌ام و آرامش را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای گریه، اگر از پای من عبور می‌کنی، لطفی کن و درد و رنج من را به آن سوی ببر و خبر از حال من بده.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که دل من از من دور شده و نمی‌دانم کجا رفته است. نمی‌دانم از کدام کسی باید بپرسم که حال دل گم شده‌ام چه خبر است؟

هوش مصنوعی: قلب باید باشد نه دل، چرا که تو در آن همه عقل و مقدار زیادی از عشق را مشاهده می‌کنی.

هوش مصنوعی: دلم نمی‌خواهد داستان غم و درد خود را بگویم، چون ممکن است این درد در دلش شعله‌ور شود و از آن دود به دل خودش برسد.

هوش مصنوعی: ای خدای مهربان، از آتش دل ما مراقبت کن، هرچند که بر دلِ خسرو، که سوخته است، کمتر لطف کرده‌ای.