هوش مصنوعی: ای دوست، مرا درهای میخانه را بگشا و اجازه بده تا از لذت‌های آن بهره‌مند شوم. این عقل خشک و رسمی را که مرا می‌سازد تا محدود و بی‌رمق باشم، کنار بزن و به من شراب سرمستی بده تا روح و جانم پر از شوق و نشاط شود.

هوش مصنوعی: من اگر فقط خودم توبه‌ام را بشکنم و نوشیدن را آغاز کنم، اول جام خراب می‌شود و سپس می‌خواهم صدای زهد و دیانت خود را در میخانه بزنم.

هوش مصنوعی: من دلبسته‌ام و هر کسی که از وضعیتی که دارم بی‌خبر است، می‌تواند به من یادآوری کند که چطور باید زندگی کنم. ای آه سوزان، شعله‌ای به این دیوانه بده تا بیشتر بسوزد.

هوش مصنوعی: ای دل، بسوز و نشان بده که چقدر در پنهان دچار درد هستم. نخست، احساسات و هیجان‌های اولیه را بیدار کن و سپس داستان این عشق را برایم بازگو کن.

هوش مصنوعی: من در حال لذت بردن از شادی بی‌گمان هستم، اما از درد و سوختن دلم خبر ندارم. ای خدای بزرگ، از لذت پروانه به مگس هم عطا کن.

هوش مصنوعی: یار من که روزی نزدیک و آشنا بود، حالا از من دور شده است. ای از تو خواهش می‌کنم، جانم را در این حال به چه کاری مشغول کنم؟ این آشنای قدیمی را از من بگیر و فردی ناشناس و بیگانه به من بده.

هوش مصنوعی: ای آقای دل من، اگر زندگی دلیل و توجیهی ندارد، پس بر مردنم تکیه کن و مرا پروانه‌وار به آتش بسپار.

هوش مصنوعی: دل به من جفا کرده است و اکنون از او انصاف می‌طلبم. کسی ظالم‌تر از غم نیست و حالا می‌خواهم که انس و خوبی‌ام را از این دل غمگین بگیرم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو در بین زیبا رویان مانند سلیمان قدرت و سلطنت پیدا کردی، باغ و زمین تو مانند جان و دل خسرو ارزشمند است، پس به پرنده دردهایت چیزی برای خوردن بده.