هوش مصنوعی: عشق تو مانند آتش در تمام شهر گسترده شده و این آتش از عمق وجود من شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: هر روز چشمان عاشق و جذاب تو همچون شمشیری تیز در دل کاروان صبر می‌خورد و خواب و آرامش را از بین می‌برد.

هوش مصنوعی: هر بار که مژگانت را به هم می‌زنی، دو لشکر را آماده می‌کنی تا به جان هم بیفتند.

هوش مصنوعی: هر تیر که با اشاره تو نشانه‌گیری شده، به هدف می‌خورد و این تیر به دل من زخم زده است.

هوش مصنوعی: لب تو را به کلام تلخ نزن و مرا با آن لعل گلابی‌ات که در شکر آغشته شده، به ناامیدی نکش.

هوش مصنوعی: چشم تو به من تیر زده، اما واقعاً این نگاه من به تو است که باعث این احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: اکنون از چشمان من به تو روی آورده، و از شدت درد دل، خون جگر بر دامن تو پاشیده است.

هوش مصنوعی: در اینجا احساساتی از عشق و وابستگی به تصویر کشیده شده است. فردی که به محبوب خود فکر می‌کند، حس می‌کند که درگیر و متصل به او شده است. گویی که موهای محبوبش او را نگه داشته و نمی‌تواند از او جدا شود. همچنین، به نوعی بیانگر این است که در این تعلق، قسمتی از وجودش در وضعیت خاصی گیر کرده است، مانند پایش که در گل مانده و دستش که به سرش اشاره می‌کند. این تصاویر نشان‌دهندهٔ عمیق‌ترین احساسات و گره‌خوردن عشق به زندگی فردی است.

هوش مصنوعی: چرا دل من از تو جدا نمی‌شود؟ چون تو به قدری محکم و سردی که به سنگ مشابهی هستی که بر گوهر می‌کوبی.

هوش مصنوعی: تو با بی‌رحمی و ظلم بر من آسیب می‌زنی، اما من هر روز به عشق تو به سراغت می‌آیم و از تو بی‌خبر نمی‌مانم.

هوش مصنوعی: هر شب به خاطر ظلم تو، خسرو با دل پر از آه و ناله بیدار می‌ماند. هرچند که به او گفته‌ام دیگر بیش از این نزن، اما او بیشتر و بیشتر می‌زند.