هوش مصنوعی: محبت تو در دل من چنان جا گرفته است که مانند جانم به آن وابسته‌ام و مانند افرادی که در حالت انتظار هستند، در هر طرف آدم‌های ناتوان و دردمندی را می‌بینم.

هوش مصنوعی: من با چشمان گریان و در اندوه فراق تو هستم، اما با دیگران نشستم و خوشحال و شاد به نظر می‌رسم.

هوش مصنوعی: اگر از اندوهی که داری اشک بریزد، جایش همینجاست. تا کی می‌توانی با دیگران نشسته و به چهره‌شان نگاه کنی؟

هوش مصنوعی: اگر شبی به خانه ما بیایی، خواهی دید که غم و اندوه از جدایی بر زندگی‌ ما سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: به سوی باغ برو، زیرا در هر جا که نگاه کنی، بلبل‌ها از شادی دیدن تو به آواز آمده و ناله می‌زنند.

هوش مصنوعی: آیا روزی خواهد آمد که به خوشی و آرامش در کنار دوستانم باشم و از دشمنانم رهایی یابم؟

هوش مصنوعی: ای دلبر، مدت زیادی است که خسرو به خاطر تو، بر درگاه نشسته و منتظر است.