هوش مصنوعی: من به دلیل یک نگاه از چهره‌ات به شدت دچار احساسات و هیجان شدم، به طوری که انگار مست شده‌ام و از خود بی‌خود گشته‌ام.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم تو را ببینم در حالی که از اولین دیدن تو، خودم را فراموش می‌کنم و نمی‌توانم دوباره تو را ببینم؟

هوش مصنوعی: نمی‌توانم تمایلاتم را پنهان کنم که می‌خواهم از همه چیز چشم بپوشم و شب‌ها به طور مداوم به چهره‌ات نگاه کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو برگردی و به میدان عشق نگاهی بیندازی، دل عاشقان به سمت تو خواهد آمد. گویی که تلألو زیبای تو مانند شعله‌ای آتشین است که همه را به سوی خود می‌کشد.

هوش مصنوعی: تو در مسیر خود در حرکت هستی و مردم دیگر در هر طرف در حال نابودی‌اند، پس چه نیازی به نگرانی از طغیان آب و ویرانی کناره‌اش داری؟

هوش مصنوعی: من به دقت و با احترام به آن دو چشم زیبا می‌نگرم که مانند دزدان هندی، با ناز و کرشمه‌ی پلک‌هایشان همه را تحت تاثیر قرار می‌دهند و به دل هرکس نفوذ می‌کنند.

هوش مصنوعی: وقتی که به عرش عظمتش دست می‌یابم، مانند حلقه‌ای در برابر بلندای آن ایوان به نظر می‌آید که هیچ کمندی نمی‌تواند به آن برسد.

هوش مصنوعی: ای حکیم، نگران نباش، چون روزگار بدی بر من گذشته است و من تا به حال نتوانسته‌ام از شیرینی زندگی بهره‌مند شوم، به همین خاطر به تعداد این ستاره‌ها در آسمان نمی‌توانم حساب کنم و غم و اندوه را کنار بگذارم.

هوش مصنوعی: هرگاه که خسرو از دست برود، هرگز رگ جان او را نکاوش کن، زیرا نمی‌توان با رشته‌ای، دل پاره‌پاره‌ای را دوباره به هم دوخت.