هوش مصنوعی: دیروز صبح به‌طور ناگهانی که بادی خوش و معطر در فضا وزید، شخصی به خانه‌ام آمد که بویی دل‌انگیز و خوش داشت و لباسی زیبا و نرم بر تن کرده بود.

هوش مصنوعی: چشمان من به قدری از دیدن پای او خسته و پژمرده شده که حالا خودم را مانند پای او سیاه می‌بینم، در حالی که پاهای او در برابر چشمانم بسیار سفید شده است.

هوش مصنوعی: دستم را به او گرفتم و دیدم دلش پر از درد است. ببین، هرچند که او به نظر می‌رسد در حال انتظار یک معجزه است، مانند ماهی سفید که در دل آسمان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: دل من پر از ناراحتی و غم است و به خاطر این غم، جسمم رنج می‌کشد. اکنون در حضور تو هستم و از تو می‌خواهم که آنچه را که دارم، بپذیری.

هوش مصنوعی: چشم من به تو خیره است و خاک تو را می‌بیند، اگرچه آب در تو جریان دارد، اما وقتی خاک را با صفا می‌بینم، آن را در عمق وجودم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: این دل نابینا بیشتر به سمت روی تو می‌رود، مرگ با خنده وارد می‌شود چون وقتی می‌گذرد، به چه چیز می‌تواند ببیند.

هوش مصنوعی: آرایش و زیبایی تو چنان است که مرا وسوسه می‌کند. اگر از زیبایی‌ات بهره‌مند شوم، این کار باعث می‌شود که گناهکار شوم.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تصویر زیبایی از صبح و ماه اشاره می‌کند. او می‌گوید که در این گفتگو یا تعمق، صبح به افق رسیده و نوری که از ماه می‌تابد، طوری است که گویی صبح را به نرمی و با نهایت لطف و زیبایی هدیه داده است. این تصویر به نوعی تجلی زیبایی و هارمونی طبیعت را نشان می‌دهد.