هوش مصنوعی: تو از ما دور شده‌ای و شوق را نمی‌توان در نامه‌های من گنجاند، بیا که من از شدت عشق به تو حتی لباس خود را هم پاره خواهم کرد.

هوش مصنوعی: تو مانند نقطه‌ای روی رخسار من، زخم و بلایت را زیبایی می‌بخشد، و داغ عشق تو بر پیشانی‌ام همچون عنوانی بر سر نامه‌ای است.

هوش مصنوعی: هزاران نامه با احساسات عمیق نوشتم، اما در نهایت چه سودی داشت که تو وفادار نبودی و روزی بی‌توجهی‌ات را نشان دادی.

هوش مصنوعی: من از محبت و جذبه‌ی زلف تو چنان تحت تاثیر قرار گرفته‌ام که حتی اگر رقیبت بخواهد، نمی‌توانم از تو دور شوم و در عذاب تو آویزانم.

هوش مصنوعی: من از عمق وجودم برخاستم، تو هم بدی‌هایت را کنار بگذار. بگذار جانم برود، زیرا مرگ در دست تو، که این‌قدر بازیگوش و خودمحور هستی، برایم شیرین‌تر از زندگی است.

هوش مصنوعی: از درد و حرارتی که در درونم دارم، هیچ سینه‌ای را بدون آتش نمی‌بینم. ببین که دیوانه‌ام چگونه در این حالت پر هیجان و گرم است.

هوش مصنوعی: هر شب با دل نگران و زخم خورده‌ام، هیچ‌کس نمی‌تواند به عقل و اندیشه‌ام دسترسی داشته باشد، چرا که این نوشیدنی ویژه فقط برای خواص است و در دل مردم عادی جا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: این شعر به این معنی است که گوینده به شدت تحت تأثیر زیبایی و جذبه شخصی به نام خسرو قرار دارد. او احساس می‌کند که با وجود زیبایی‌های مختلفی که از چشم‌های دیگران دریافت کرده است، در نهایت تنها یک چیز برای او مهم است و آن هم یک خاری است که در دلش نشسته و او را آزار می‌دهد. این نشان می‌دهد که هر چقدر هم که زیبایی‌های ظاهری وجود داشته باشد، گاهی اوقات یک درد یا ناامیدی شخصی می‌تواند بر همه چیز overshadow کند.