هوش مصنوعی: هرچند که هر شب از شب‌های دوری او ناله می‌زنم، اما نخواستم که آه و درد من به او آسیب برساند.

هوش مصنوعی: من از گریه‌ام زخم‌های زیادی دارم، اما یک آرامش وجود دارد، آن کسی که صدای ناله‌ام را می‌فهمد و به خوبی می‌شناسد.

هوش مصنوعی: شب‌های طولانی من گذشته است و نگرانی‌ام این است که ناگهان به شب‌های بی‌پایان تبدیل شود؛ در این یک روزی که به اندازه صد سال احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: می‌خواهم ببینم که آیا در زیبایی تو، آتش و تیزی تیغ به حساب می‌آید، چرا که احساس می‌کنم در حالی که به سمت گل‌ها می‌روم، در واقع در حال رفتن به دنیای انسانی دیگری هستم.

هوش مصنوعی: چه لذتی دارد اگر من از تلخی مرگ تو، بخشی از لب خود را تقدیم کنم و در آن حال شربتی بزنم.

هوش مصنوعی: اگرچه در سختی قرار بگیرم و مانند خاک زیر پای اسب تو باشم، اما همچنان برای تحقق هدفم تلاش می‌کنم و از پشت سر تو می‌آیم تا به تو بپیوندیم.

هوش مصنوعی: دوست‌داشتن جدایی از هم، زندگی را برای عاشق سخت می‌کند؛ مانند خسرو که از روزهای بد می‌ترسید و زمین‌دار نیز به خاطر ترس از خسارت باران یا ژاله، به کشت خود آسیب می‌زند.