هوش مصنوعی: بیا ای باغ زندگی، تا ببینم تو که مانند سروی زیبا و سرزنده هستی. ای دربان، مرا رها کن تا باغبانم بمیرد و از دوری‌ات رنج ببرم.

هوش مصنوعی: از فریاد من، کوه نیز به ناله درمی‌آید و تو، ای خداوند بزرگ، چرا به سمت خود راهی به من نمی‌نمایی؟ این دل بی‌رحم تو چقدر سنگی است!

هوش مصنوعی: من ناراحتی و سوزش درونم را پنهان می‌کنم، اما در این حال دوستی‌ام را از دست می‌دهم. حالا که با من این‌گونه رفتار می‌کنی، چگونه می‌توانم زیان تو را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهی بدانی که چطور ظلم تو بر من تأثیر می‌گذارد، بدان که در آن روزی که بهترین روز من است، ناگهان به عنوان یک فرد مظلوم، هر دو دستم را به سوی تو بلند می‌کنم.

هوش مصنوعی: تو از من خواستی که در کنار تو بمانم و به درگاهت برسم. اگر این جسارت را به من ببخشی، من هم به عنوان یک خدمتکار آزاد در خدمت تو خواهم بود.

هوش مصنوعی: اگر از این رسوایی یا شرم خود را دور نگه‌می‌داری، من فقط از خودم گفتم و دل و جانم متعلق به توست.

هوش مصنوعی: من از عشق تو به گونه‌ای رفتار می‌کنم که انگار خود را به خاطر توبیخ می‌کنم و گاهی به خودم فحش می‌زنم.

هوش مصنوعی: مراقب باش، ما گفتیم چه زمانی تو در دهان ما خاک کردی. اگر آنچه که می‌گویی راست است، پس شکر در دهان تو وجود دارد.

هوش مصنوعی: خسرو با نیرنگی به حیات خود ادامه داده و حالا که دوباره برگشته، به یاد داشته باش که آن شخص خطرناک برای جان تو تهدیدی جدی است.