هوش مصنوعی: برای تو زیبایی و دلربایی خاصی وجود دارد که همه را مجذوب خود می‌کند. چشمانت مثل آینه‌ای است که توجه همه را به خود جلب می‌کند. جذبه و سحر طبیعی تو باعث می‌شود که انسان‌ها به راحتی تحت تأثیر قرار بگیرند و حتی در این راه از خود گذشتگی نشان دهند. من هم به خاطر وجود تو به خدمتگزاری وادار شده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی جانم را به بویی می‌سپارم و گاهی دل‌ام را به رشته مویی می‌دهم. با هر پیچ و خم گیسوی تو، کاری برایم پیش آمده است.

هوش مصنوعی: از آن‌جا که کوی تو همیشه پر از آه و حسرت است، هر لحظه داغ دل‌هایی که به خاطر تو می‌سوزند را تازه‌تر از قبل احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: نزدیک مرگ می‌شوم، اما هنوز بوی زلفت در هوای من است. نمی‌دانم روزی که دیگر بوی تو را حس نکنم، چه حسی خواهم داشت.

هوش مصنوعی: اگر من نباشم، فکر نکن که از مسیر او دور می‌شوم. حتی اگر بروم، خاک من در کوی تو باقی می‌ماند و با باد هم همراهی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: هر شب به کوی تو می‌آیم و وقتی خواب به سراغم نمی‌آید، خود را مشغول نگه می‌دارم تا صبح تنها با یاد تو و صحبت درباره‌ات بگذرانم.

هوش مصنوعی: گفتی به سمت باغ برو تا بوی آن تو را شاد کند. اما پیروزی ما چه زمانی به‌دست می‌آید وقتی که این همه گره در موی تو وجود دارد؟

هوش مصنوعی: امشب که تو مهمان منی، فردا چه کسی زنده خواهد بود؟ بگذار تا برای یک ساعت هم شده، چهره‌ات را ببینم.

هوش مصنوعی: اگر دست رقیبت به تو رسیده، دیگر نیازی نیست که با شمشیر به من حمله کنی؛ من چگونه می‌توانم بر ساعد و بازوی تو بکوبم و با تو مبارزه کنم؟