هوش مصنوعی: به سوی شکار نرو، ای پسر عزیز، نیکو این دل غمگین را در نظر بگیر و مرا ترک نکن.

هوش مصنوعی: اگر تو بی‌پروا به دیگران آسیب می‌زنی و با نیشخند به آنها نگاه می‌کنی، نباید خودت را به پهلوانان و شیران تشبیه کنی.

هوش مصنوعی: اجازه بده تا به خودم برسم و از حالت بی‌خبری خارج شوم، در این مدت دو روزه با مردم باش و بر پشت زین نرو.

هوش مصنوعی: چشم تو زیان‌آور است، به کسی نگاه نکن. پای تو نرم و لطیف است، بر روی زمین نرو.

هوش مصنوعی: شب، آرزوی وصال تو را در دل من زنده می‌کند. امروز هم مرا به سمت خود بکش، ولی به یاد کین و انتقام نرو.

هوش مصنوعی: دیروز رفتی و دل مردم دچار درد و ناراحتی شد. آنچه که رفت، دیگر بار مانند این رفتار نکن.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به وضعیتی اشاره دارد که در آن در شهر هیچ پارسایی باقی نمانده و همه چیز دچار فساد و نابسامانی است. او به شخصی که دچار بی‌خود کردی و سرمستی شده، هشدار می‌دهد که از خدا بترسد و دیگر ادامه ندهد، چرا که وضعیت به حدی بحرانی است که ممکن است عواقب بدی در پی داشته باشد.

هوش مصنوعی: به نظرم هیچ چیز با ارزش‌تر از تو نیست که به پای آن بروم. یا من را از این درد رها کن یا اجازه نده که بی‌ملاحظه بر گل‌ها و یاسمن‌ها قدم بگذارم.

هوش مصنوعی: گفتی می‌خواهم ببینم اگر نروی، تو را عذاب می‌کنم. بر اساس نظر تو عمل می‌کنم، اما خواهش می‌کنم همین‌طور نرو.

هوش مصنوعی: به زیبایی‌های باغ نگاه کن و با محبت رفتار کن. لطفاً ای عزیز، در فضایی سرشار از زیبایی و ناز، به آرامی و ظرافت حرکت کن.

هوش مصنوعی: ای آن کس که در دیدن آن معشوقه دلربا به شوق و شوری می‌روی، حال و وضعیت دیوانگی خسرو (پادشاه مسکین) را ببین و از این کار دوری کن.