هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند از چنگال گیسوی تو خلاص شود، چرا که جایی که آن گیسو به دامی تبدیل شود، شخص در آنجا به تو وابسته خواهد شد.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم گریه‌های تلخی را یاد گرفته‌اند در حالی که لبخند شیرین تو در چهره‌ام نمایان است.

هوش مصنوعی: از شدت گریه، صورت زمین را به زانو درآوریم، زیرا افسوس که سایه‌ی سرو بلند تو به خاک بیفتد.

هوش مصنوعی: ای نصیحت‌کننده، ما از عشق او به پا می‌خیزیم. اما وقتی دل در جای خود نیست، چه تأثیری دارد که از نصیحت‌های تو بگوییم؟

هوش مصنوعی: چقدر باید همچنان در دل تو غم و دل‌خوری باقی بماند که مانند گرد و غبار، اثرات زخم‌های قلبی را بر جا گذاشته است؟

هوش مصنوعی: دل ما غمگین است، بنابراین اگر این لباس برای تو تنگ به نظر می‌رسد، عیب نگذار. مهارت و ارزش تو فراتر از این مسائل است.

هوش مصنوعی: این دل‌ها هستند که می‌سوزند، نه چوب‌های خوشبو. پس به حرف من گوش کن، ای دل پر حرارت تو.

هوش مصنوعی: بگذار تا روح من در نزدیکی تو بماند، حتی بعد از مرگم. اگر وجودم بخشی از نعمتهای شیرین تو باشد، آرامش و خوشبختی را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: زلف خود را جمع کن، زیرا خسرو هنوز در دام تو خوش ماند و از دنیای بیرون دور شده است.