هوش مصنوعی: امشب، ماه شبگرد به دور خود می‌چرخید و من نیز با او همراه بودم. در دل من گاهی لبخندی بود و بسیاری از جاذبه‌ها و رازها، و در دل او نیز نشانه‌ها و وسوسه‌های زیادی وجود داشت.

هوش مصنوعی: بر تن خود پیراهنی پوشیده و دامنش به خون آغشته است، چشمانش همچون چاقوی قصابی تیز و زلف‌هایش به اندازه‌ی یک طناب نرم و معلق است.

هوش مصنوعی: از ترس دیگران، به آرامی از او دور می‌شدم، اما در عین حال اشک‌هایم به خاطر او سرازیر بود.

هوش مصنوعی: آسمان هرگز اجازه نمی‌دهد که ماه در دور شب بچرخد، مگر اینکه یک پیچش موی تیره او را به این کار وادار کند.

هوش مصنوعی: تو می‌گویی هر کس به خاطر آرزوی آن روزی که آن دیوانه می‌آید، عشقش را در دل دارد، مردان و زنان زیادی به دنبالش هستند.

هوش مصنوعی: من به خاطر حسرتی که دارم، گریبانم پر از چاک و پارگی است، زیرا آرزو می‌کنم روزی او را بدون لباس در آغوش بگیرم؛ چرا که در کنار او، از لباس و پیرهن خبری نیست.

هوش مصنوعی: ای محبوب، مانند جان در بدن، عشق و زندگی در وجود خود را از خسرو بیرون کن. نشان رسمی را که تن با آن راضی نیست، از وجود خود دور کن.