هوش مصنوعی: دل من به خاطر تو هزار تکه شده و دلشوره‌های زیادی دارم، اما همین که تو را دارم، مانند گلی است که شکفته و زندگی‌ام را پر از بهار کرده است.

هوش مصنوعی: تو، ای سلطان، وقتی که به گدایان لطف و احسان می‌کنی، برای من همین کافی است که در زیر پای تو قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: من به درگاه تو سرم را می‌زنم تا جانم بیرون بیاید؛ چرا که این سر را با درد خودم برمی‌دارد و یادگاری از تو در دل خواهد ماند.

هوش مصنوعی: همه‌ی افراد غیر از من تو را می‌بینند و این موضوع برایشان قابل قبول است. اما برای من ناراحت‌کننده است که از این نعمت محروم بوده و در پیش تو ناامید بمیرم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به خاطر دیگران، چشم خود را ببندم؛ اما اگر کسانی که مرا تماشا می‌کنند، چهره زیبا و دلنواز تو را ببینند، خودم چشمانم را می‌بندم.

هوش مصنوعی: به تو که برایم ارزش زیادی داری، گفته‌ام اگر به دل و جانت آسیب بزنم، به خاطر این قدرت و مقام بزرگت است؛ حتی اگر من در نظر تو کم‌ارزش و ناچیز باشم.

هوش مصنوعی: اگر قلبم را بشکافی، می‌توانم به تو کمک کنم و اگر چشمم را بیرون بیاوری، من تنها برای تو نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر نتوانستم کمکی بکنم یا دستی به یاری دراز نکنم، حداقل این را می‌دانم که برای رسیدن به آرزوهایم اجازه نمی‌دهم احساس شرم به سراغم بیاید.

هوش مصنوعی: خداوند تو را ببخشاد، ای خسرو، آن اشک‌هایی که ریخته شد. هرگز نمی‌توانم بگویم در مقابل چشمان پُر از نشئگی تو!