هوش مصنوعی: نگاهی به من بینداز، فقط یک بار و با لطفی که خودت می‌دانی؛ یک سر به سوی من بیاور تا شاید دل من شاد شود.

هوش مصنوعی: من به همراه دلی پر از درد و غم تو هستم و مانند افرادی که ناتوانند، از تو می‌خواهم که نگاهی به من بیندازی و کمکم کنی تا از این رنج نجات پیدا کنم.

هوش مصنوعی: همه بویی که معطر است، این نیست که فقط به خاطرش دل بسوزانی. دل من هم دچار سوختگی است، کمی به بوی من توجه کن.

هوش مصنوعی: اگر خوبان دل‌ها را با موهای خود گره بزنند، تو هم دل خود را بیاور و آن را به جای موی من در بدنم قرار بده.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی توصیف می‌کند که چگونه زلف‌های دوست مانند نخی است که انسان را به خود می‌کشد. شاعر بیان می‌کند که حتی اگر این زلف‌ها بسیار فراوان هم باشند و به اشکال مختلف به دور گردن او بپیچند، او می‌خواهد که همه آنها در اختیار او باشد و به آن‌ها وابسته است. به طور کلی، این تصویر از عشق و وابستگی عمیق به محبوب است.

هوش مصنوعی: ما جسمی از خاک هستیم که پر از خون و زندگی است. ای ساقی، از لبان خودت به من بنوشان و می را از سر کوزه‌ام بریز.

هوش مصنوعی: نگران حال خسرو نباش، چون حالش خوب نیست. فقط لحظه‌ای پیش من بیا و بنشین، تا بد من را خوب کنی.