هوش مصنوعی: هر لحظه افرادی از مقابل من می‌گذرند، اما هیچ‌گاه بر منی که در رنج و آلام هستم، رحمی نمی‌کنند و بر چشمان پر از اشکم توجهی ندارند.

هوش مصنوعی: عشق به قدری درونم شعله‌ور شده که همانند دودی از مغز و ذهنم به خارج می‌زند. بی‌دلیل سرمست نشده‌ام؛ این مستی و شور و حال من از درد و رنج نیست.

هوش مصنوعی: هرچند که قلبم بسیار دردمند و غمگین شده است، ولی این احساس من بیشتر شده و آتش عشقم خاموش نشده است؛ مانند کبابی که با آب هم شعله‌ور می‌ماند.

هوش مصنوعی: جانم به تنگ آمده است، آن همه خوشی‌ها و شادکامی‌ها کجا رفته‌اند؟ شب‌های طولانی آمده‌اند، آن همه آرامش و خواب راحت من کجا رفته‌اند؟

هوش مصنوعی: زمانی که چشمانم به گریه می‌افتد، باید جایی را درست کنم که به یاد دیگران دردکشیده، عطر اشکم را بریزند.

هوش مصنوعی: دل پر افزای من در عذاب و رنج است، ای دوری و جدایی، آیا از این طرف، بوی دلپذیر کباب به گوش می‌رسد تا آن معشوق مست و خراب من بیاید؟

هوش مصنوعی: اگر در جهنم بسوزم، برایم اهمیتی ندارد؛ زیرا درد من ناشی از وجود توست، که چون بهشتی می‌نمایی، این خود عذاب من است.

هوش مصنوعی: من تنها یک تار از قبای خود را به تو می‌دهم؛ چرا که هیچ نشانه‌ای از شخصیت خسرو در اینجا دیده نمی‌شود. بنابراین، پاسخی به من ندهید.