هوش مصنوعی: یک نفر دیگر به عشق و آرزوهای دل و جانش مشغول است و در دلش غم پنهانی دارد که شب‌ها با آن سر می‌کند.

هوش مصنوعی: از چه کسی پرسیدیم که عاشق شده‌ای؟ به خدا، عشق تو به قدری ساده است که نیازی به گفتن زیاد ندارد.

هوش مصنوعی: اگر زبان شیرین تو تلخ باشد، پس زهر هم از آن می‌تراود. دیگر از بنده تو بپرس که آیا او را به چشمه حیات می‌خوانی یا خیر.

هوش مصنوعی: دل به شدت آزرده و نگران است، چرا که نمی‌دانم چگونه از زیبایی و زلف تو شکایت کنم. وقتی با تو سخن می‌گویم، نمی‌توانم افکار و احساسات خود را به درستی بیان کنم.

هوش مصنوعی: بهترین روز من، روزی خواهد بود که در خواب مرگ قرار بگیرم، چرا که در این شب طولانی، دل مرا با قصه‌های جدایی پر کرده‌اند.

هوش مصنوعی: من به یاد تو میفتم و حسرت میخورم، اما چه کار کنم که حتی با گفتن شیرینی نام تو، کامم شیرین نمی‌شود.

هوش مصنوعی: چند بار می‌گویی که از غمت صحبت کن و به من فکر نکن؟ این قصه‌ای است که نمی‌توانم درباره‌ی تو بگویم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از معشوق خود می‌پرسد که حالش چگونه است و از دوری او دلتنگ است، اما در واقع منظورش این است که آیا می‌توان با کسی دیگر به غیر از او نیز ارتباط روحی و عاطفی برقرار کرد؟ این سوال نشان‌دهنده‌ی عمق عشق و وابستگی او به معشوق است.

هوش مصنوعی: همه درباره‌ی درد و سوز خسرو سوال می‌کنند، اما من نمی‌توانم درباره‌اش صحبت کنم، زیرا با بیان آن، آتش اشتیاق درونم بیشتر می‌شود.