هوش مصنوعی: چشم‌های تو چه بلایی به سرم آورده‌اند! با نگاهی به من نیاز برایم به وجود می‌آورند و مژه‌هایم را به حالتی باز می‌خوانند که دلم را به آشفتگی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: وقتی که کمال آفرینش بدون نقص و به زیبایی تو نمایان است، نمی‌توان درباره عشق تو به وسیلهٔ زبان مجاز سخن گفت.

هوش مصنوعی: همه مردم با چشم‌های تلخ و غمگینشان خوابیده‌اند. ای کاش از کجا ناز کردن و حرکات شیرین تو بر می‌خیزد.

هوش مصنوعی: باد ملایمی که در خلوت می‌وزد، خوشایند است؛ چرا که می‌تواند اشک‌های خونین دل را که نشان‌دهنده درد و غم است، به زبان بیاورد و به نوعی رازهای دل را فاش کند.

هوش مصنوعی: دل من از غم پر از خون است، اما نمی‌توانم لحظه‌ای با تو صحبت کنم، زیرا نمی‌توانم در حضور محبوبان از درد دل خود بگویم.

هوش مصنوعی: تو با آرامش بخواب، زیرا ما از غم او مثل شمع ذوب شدیم. روزها زنده‌ایم و شب‌ها در آتش غم می‌سوزیم.

هوش مصنوعی: دل را به سختی‌ها و مشکلات سپردم، هر کاری که می‌توانی انجام بده. من نمی‌توانم از تو دوری کنم و از تو فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: با کمال میل جانم را در راه تو می‌دهم، چرا که نه می‌توانم به اندازه‌ی آرزوی ایاز، وزیر سبکتکین، به تو نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: اینجا جمعی از عاشقان حضور دارند، پس ای عالم دینی، زحمت نکش زیرا در شهری که پر از بت‌پرستان است، نمی‌توان نماز گزارده.

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی به ارزش و زیبایی چیزی اشاره دارد که خسرو برای معشوقش فدای جانش می‌کند. گویی می‌پرسد که چه چیزی می‌تواند اینقدر ارزشمند باشد که انسان حتی جانش را برای آن نثار کند. همچنین به نوعی تردید و پرسش درباره آنچه انسان می‌تواند برای رسیدن به آن آماده باشد، اشاره می‌کند. به طور کلی، در این عبارت می‌توان احساس عمیق عشق و فداکاری را حس کرد.