هوش مصنوعی: اگر بخواهم آن چهره دوست‌داشتنی را ببینم، هیچ‌وقت به تماشای گلستان نمی‌روم.

هوش مصنوعی: هر بار که به چهره‌اش نگاه می‌کنم، جانم را فدای زیبایی‌اش می‌کنم، زیرا شایسته نیست که چنین جلال و زیبایی را به رایگان ببینم.

هوش مصنوعی: وقتی چهره او را دیدم، چشمانم به خاطر زیبایی‌اش سرخ شد. گویی که در برابر شیر قرار گرفتم و آن دیدن، قلبم را به شدت تحت تأثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: من خسارت‌های بسیاری به خاطر دوری او به دل و جان خود احساس کردم، اما هیچ فایده‌ای از این درد و رنجی که کشیدم به دست نیاوردم.

هوش مصنوعی: هرچند که تمام وجودم و هستی‌ام را از من بگیرد، اگر فقط یک نگاه به من بیاندازد، دیگر برایم اهمیتی نخواهد داشت که چه چیزی را در این میان می‌بینم.

هوش مصنوعی: عشق من، آیا می‌شه نرمش موهایت را باز کنی تا شاید دل بتواند از دیدن جان خود راحت شود؟

هوش مصنوعی: من از غم تو جایی را نمی‌بینم که گریه کنم، و این سیلی که جاری شده به حدی است که نمی‌توان انتهایش را دید.

هوش مصنوعی: هزاران خون را بر زمین میریزی، و اگر بگویم چرا همیشه از شرم به زمین نگاه می‌کنم، چه دلیلی دارد؟

هوش مصنوعی: زمانی که خسرو او را ببیند، حتی اگر بخواهد خونش را بریزد، غیرممکن است که از چنین دیداری بازگردد.