هوش مصنوعی: عزیزم، یک شب به محله‌ای که غریبه‌ها در آن زندگی می‌کنند برو و در آن‌جا آرمید. چون ما جان خود را در دستان تو قرار داده‌ایم، با ناز و زیبایی گام بردار.

هوش مصنوعی: تو با نگاه معنادارت و لبخند دلنشینت در حال به چالش کشیدن زندگی و مرگ هستی. تا چه زمانی باید برایت جان بدهم و حرف‌هایم را نیمه‌تمام بگذارم؟

هوش مصنوعی: من در حال بیان احساسات عمیق خود هستم و از تو می‌خواهم که با یک بوسه بر لب‌هایم، سخن را قطع کنی و به من آرامش بدهی.

هوش مصنوعی: لباس زیبا بپوش و با اعتماد به نفس راه برو، و بر زاهدان که در وادی تقوا هستند، بخند و به آنها نشان بده که زندگی شیرین‌تر از آن است که تنها در تقوا بگذرانند.

هوش مصنوعی: یک جرعه از نوشیدنی‌ای که نیمه‌نوشیده‌ای را به زمین بریز و به کس‌مرده‌ای بده که شبیه شربت «یحیی العظام» باشد.

هوش مصنوعی: به محض این که به لب‌های تو نزدیک شوم، خونم را بریز و سپس آن را با شراب رنگین در جام بریز.

هوش مصنوعی: ای باد صبحگاهی، وقتی به آن سمت می‌گذری، از من سلامی به سگ‌های آن سر کوچه برسان.

هوش مصنوعی: ای دل، وقتی که به خاطر آرزوهای ناچیز خود دچار درد و رنج شدی، بهتر است که عمر گرانبهای خود را صرف آرزوهای بیهوده نکنید.

هوش مصنوعی: خسرو (شاهزاده) به چهره زیبای معشوق نگاه می‌کند و سپس به خاطر اینکه نمی‌تواند داستان صبرش را توصیف کند، از او می‌خواهد که زبانش را به کام بگیرد و سکوت کند.