هوش مصنوعی: ای شمشیر برهنه، مانند افرادی که مردم را می‌کشند، تو هم زنجیری بر گردن قاتلین داری.

هوش مصنوعی: با رفتن تو، حتی مردگان هم زیر خاک زنده می‌شوند، اما جانا، نرو که زنده‌ها هم دوباره می‌میرند.

هوش مصنوعی: اگرچه کسی مانند تو پیدا نشد، اما اشک‌های من هر جا که برود، مانند دوندگان در دنیای بزرگ، پیوسته در حال حرکت و جستجو هستند.

هوش مصنوعی: هر روز صبح به سراغت می‌آیم و از درد و دل‌هایت می‌پرسم. هر روز از کسانی که در مسیر زندگی با تو هستند، داستانت را جویا می‌شوم.

هوش مصنوعی: من می‌دانم و آن کسی که همچون من به دنبال هدفی است، چه می‌داند که کعبه (مقصد) چه ارتباطی با پاهای دوندگان دارد.

هوش مصنوعی: بادی می‌وزد که باعث می‌شود آتش درون من بیشتر و بیشتر شعله‌ور شود و این در حالی است که صداهایی به گوشم می‌رسند که به آن دامن می‌زنند.

هوش مصنوعی: من آرامش و صبر را جستجو کردم و دل من به من گفت: "صبر کن" تا این پرندگان از دام‌های خود رهایی یابند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به درد و رنجی که به خاطر جست‌وجوی زیبایی‌ها و محبت خوبان متحمل شده، اشاره می‌کند. او از خداوند طلب نجات می‌کند و از سختی‌هایی که این عشق و وابستگی به وجود آورده، می‌نالد. شاعر در واقع می‌خواهد از دست کسانی که به او زحمت می‌دهند، رهایی یابد.