هوش مصنوعی: از در خارج شو و با اراده‌ای قوی، خود را فدای هزاران جان کن. چشم‌های ناتوان را با زیبایی‌ات مسحور کن.

هوش مصنوعی: با نشان دادن زیبایی خود، به مردم اجازه بده تا در این دنیا با عشق و شور زندگانی کنند و به خاطر تو سختی‌ها و مشکلات را تحمل کنند.

هوش مصنوعی: من از دیدن تو چنان به شدت تحت تأثیر قرار گرفته‌ام که گویی مرده‌ام، اما تو بیا و به من زندگی ببخش.

هوش مصنوعی: سؤال این است که تا کی با نگاه‌های مغرور و دلربای خود مردم را به درد و رنج بیندازیم؟ اکنون که شهری را با چشمانت تخریب کرده‌ای، باید به فکر اصلاح اوضاع و نجات آن باشی.

هوش مصنوعی: از آنجا که غم تو مرا بی‌تاب کرده، یک جرعه می به من بده تا این درد و زنجیرهای ناراحتی‌ام را فراموش کنم و دوباره به زندگی برگردم.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند دیگران لبخند بزنی و شیرینی کلامت را به من ببخشی، من هم خاک پای آن‌ها می‌شوم و در اینجا و آنجا محو و گم می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر دل به من بدهی، می‌توانی به راحتی، ولی اگر جانت را از من بگیری، من هم تسلیم تو می‌شوم. ای پادشاه، هرچه می‌خواهی انجام بده، چه این و چه آن.