هوش مصنوعی: عمر من به سرعت گذشت و عشق از ذهن و قلبم کنار نرفت. هرگز به جوانان نخواهم گفت که دل عاشق و شیدای من چه حالتی دارد.

هوش مصنوعی: من در برابر زیبایی‌های معشوق خود تسلیم شده‌ام و حالتی از وابستگی و عشق در وجودم ایجاد شده است. این عشق به من نیرو و ویژگی خاصی می‌بخشد که مربوط به سرنوشت من است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به عشق و زندگی پر از عشق پا گذاشتم، نتوانستم در میدان عشق به درستی عمل کنم و خود را به نمایش بگذارم.

هوش مصنوعی: عشق و آرزوی وصال محبوب، جان و دل مرا به آتش کشید. وقتی به این احساس نگاه می‌کنم، می‌بینم که در حقیقت خام و ناپخته بود، اما همین احساسات سرتاسر وجودم را پر کرده است.

هوش مصنوعی: اگر چهره‌ات در آینه به وضوح نمایان است، دل من از این دیدن می‌خورد و ناله می‌کند. اگر عشق تو دلیل این احساسات عمیق است، وای بر من و حال من.

هوش مصنوعی: تو در حال جنگ با من هستی، اما من فقط به تماشای تو مشغولم؛ بهتر از این چیزی برای من وجود ندارد که آرزو کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که تو در زندگی من ظاهر شدی، دیگر هیچ زیبایی در چهره‌های زیبا نتوانست تو را در نظر من محو کند.

هوش مصنوعی: دیگر از زیبایی‌های افراد تاثیری بر من نمی‌گذارد، چرا که انسان‌های بی‌ارزش در کنار من، همچون کاه در نزد دریای وجودم به حساب نمی‌آیند.

هوش مصنوعی: حالا دیگر بیشتر از این داستان باران اشک را روایت نمی‌کنم، چون این قصه برای تو قابل درک نیست و مثل گوهری ارزشمند در دل یک خواب خاموش است.

هوش مصنوعی: هر چه که ما داریم، اگر قرار است که مرا بکشند، پس آن تیغ را برای خواسته من آماده کن و زحمت بکش.

هوش مصنوعی: خسرو بیدل به خاطر عشقش به درگاه تو خاک و خاکستر شد، اما تو هیچ نگفتی: «عاشق تنهای من کجاست؟»