هوش مصنوعی: وقتی نام گل را به زبان می‌آورم، برایم دشوار است و این قبیل صحبت‌ها به یاد تو نمی‌افتد. یاد تو بر زبان آوردن برایم سخت و سنگین است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم تو را با دل خود وزن کنم، می‌بینم که به خاطر نازکی و لطافت وجودت، وزن تو خیلی کم است، اما جان من به خاطر عشق و اهمیت تو سنگین‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: ابرویت در دل من جا گرفته و من به خاطر ترسی که از زیبا بودنت دارم، می‌لرزم از اینکه تو با آن کمان زیبایت، باز هم به من نزدیک شوی.

هوش مصنوعی: اگر از غم تو بمیرم، دیگر روزی برایم غم نخواهد بود، مگر اینکه بر خاک عزیزانی که در دل دارم، استخوانی سنگین آید.

هوش مصنوعی: اگر به یاد تو باشم و جانم را بگیری، اما آن را نمی‌گویم، زیرا این کار باعث می‌شود که دیگران هم برای مهمان ما سنگین بیافتند.

هوش مصنوعی: غم‌ها و نگرانی‌هایی که دارم، حتی با وجود اینکه سایه‌اش در زمین و آسمان به شدت سنگین و قابل لمس است، به وضوح به من فشار می‌آورد.

هوش مصنوعی: عاشق هرگز از مشکلات و سختی‌هایی که از محبوبش به او می‌رسد، ناراحت نمی‌شود. مثل این که اگر باران بر روی ناودان بریزد، هیچ وقت وزن آن به زمین نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: هرچند که من از ذلت و حقارت به مانند یک مورچه شده‌ام، اما بر همه آن دسته از انسان‌های شگفت‌انگیز و بزرگوار سنگینی می‌کنم؛ یعنی همان‌طور که یک مورچه به همه جهان می‌آید و در نظر دیگران کوچک به نظر می‌رسد، اما از نظر من بزرگ است.

هوش مصنوعی: هرچند نصیحت‌های دوستان گاهی تلخ و ناگوار به نظر می‌رسد، ای شاه، اما خوب است، چرا که از پزشکان انتظار نمی‌رود به ناتوانان درمانی دهند که برای آنها سنگین و دشوار باشد.