هوش مصنوعی: ای محبوب من، هر صبحگاه که به کوی تو می‌روم، ترحم و رحمت تو بر چشم‌های گریان و پاک دلان تنها نهادگان نازل می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که دوست به کوی تو قدم می‌گذارد، تنها خاک پای او را لمس می‌کند و هیچ‌کس جز اشک، پای آنهایی که تنها مانده‌اند را شستشو نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: درد جسمی ممکن است وجود داشته باشد، اما این نوع درد با درد دل تفاوت دارد. اگرچه همانند چرخش روزگار، افرادی که تنها مانده‌اند، در بالای این وضعیت قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: با این شب‌ها که من تجربه می‌کنم، چه باید کرد! ای کاش روزی یادت بیفتد که من در این شب‌های تنهایی چه حال و روزی داشتم.

هوش مصنوعی: من از تو شکایت ندارم، آیا می‌توانی به حال من گوش بسابی؟ زیرا در دل تنهایی، این بار سنگین را تحمل کردن بسیار دشوار است.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام شبیه به یک کشتی است که در تنهایی به سر می‌برد. به نظر می‌رسد که زمان درخواست کمک و گذر از این سختی‌ها فرا نرسیده است و فقط کسانی که در تنهایی مانده‌اند، بار مشکلات را به دوش می‌کشند.

هوش مصنوعی: این روزها، خورشید و ماه همچنان وجود دارند و در شب‌های غم، برای افرادی که تنها مانده‌اند، مونس و همراهی به حساب می‌آیند.

هوش مصنوعی: خورشید در آسمان می‌تابد و به ما می‌گوید که دلتنگی نکنید. ای وای بر کسانی که تنها و بی‌کس مانده‌اند!

هوش مصنوعی: تو چه می دانی که غم خسرو چیست، وقتی که ناله و فریاد درد و اندوه کسانی که تنها مانده‌اند را نشنیده‌ای؟