هوش مصنوعی: در نهایت، ای خودبین من، روزی برای همدردی به سراغ من بیایی، از مشکلاتم بپرس و در شلوغی‌های زندگی‌ام نگاهی بیفکن.

هوش مصنوعی: اکنون در کوچه‌های تو به شدت در حال عذابم هستند. اگر از کشتن من دست برندارند، یک بازار پر از درد و غم را مشاهده خواهی کرد.

هوش مصنوعی: اگر تو نمی‌خواهی آن قاتل را ببینی، ای چشم، چرا این‌قدر در این لحظه که کشتار زیاد است، بار خیالت را سنگین می‌کنی؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را ندارم تا حال و روزم را برایش بگویم. ای نسیم، به گلزاری برو و بلبلی را ببین که از من بیشتر در حال ناله کردن است.

هوش مصنوعی: ارتباط نزدیک با خاصان و برگزیدگان به من نمی‌رسد، ای بخت بد، به خاطر بدبیاری‌ام، کارهایی را نشان بده که نشان‌دهنده‌ حال و روز من است.

هوش مصنوعی: امروز من در باغ گل هستم و به هیچ چیز دیگری جز زیبایی‌های اینجا توجهی ندارم. حتی اگر در کنار هر خاری هم چیز تلخی وجود داشته باشد، به آن فکر نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: ای دل، در نهایت باید دلخوشی و آرامش داشته باشی، اگرچه کار و زندگی‌ات به هم ریخته است؛ اگر خسرویت از دست رفت، باید با نگاهی به اطراف، شاید سگ دیگری را در بازار ببینی که بر دل انگیز و خوب است.