هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده است، ای دوست من. گل‌ها در باغ‌ها شکفته شده‌اند و هر بلبل بر شاخه‌های سرو و نارون سرود می‌خواند.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی گل‌ها را به رقص درآورد، ای ساقی، به من شراب بده تا همزمان از زیبایی چشمان تو سرمست شوم و هم از دردهای زندگی که به سراغم می‌آید.

هوش مصنوعی: حضور و زیبایی تو به قدری دل‌انگیز و خیره‌کننده است که دیگر نیازی به باغ و گل نیست. قامت زیبای تو به اندازه‌ای فریبنده است که هیچ درختی مثل سرو و نارون نمی‌تواند با آن رقابت کند.

هوش مصنوعی: من به قدری از زیبایی تو و ویژگی‌های چهره‌ات در خاطرم مانده‌ام که از چشمانم اشک می‌ریزم، تا جایی که لاله‌ها در کنار سنبل‌ها در چمن به شکوفه می‌نشینند.

هوش مصنوعی: چشم من در هر گوشه، پر از چشمه‌ای است که مدام جاری است. اگر تو زمانی در چشمان من آتش می‌افگنی، بیا و با وجود این آتش به چشمان من نگاه کن.

هوش مصنوعی: اگر از اندوه می‌روم و خوشحالم، اما بار دیگر از درد هجرت، ای زیبای عزیز، تا چند باید در این آزمون بمانم؟

هوش مصنوعی: گاه‌گاه بدون اطلاع ما کاری می‌کند، گاهی هم چشمانش را به روی عاشقان می‌گشاید. این چه جادو و فریب عجیب و غریبی است؟

هوش مصنوعی: در حال حاضر با زیبایی‌های تو و خوشی‌های زندگی مشغولم، اما خواهش می‌کنم این راز را با کسی مطرح نکن و وقتی با باد صبا به گوشم می‌رسد، آرامش مرا بر هم نزن.

هوش مصنوعی: خسرو بیچاره، به خاطر انتظار و longing خود به یوسف، درخواست می‌کند که بویی از پیراهنش به او بفرستد.