هوش مصنوعی: به امید اینکه قلبم دوباره باز شود، موی خود را بگشای و برای عاشقان گم‌شده ندایی پنهانی برپا کن.

هوش مصنوعی: دل‌های همه پر از درد و غم توست و هر کدام از این غم‌ها به نوعی به یکدیگر ارتباط دارند. بنابراین، ما نیز باید با همدیگر به اشتراک بگذاریم و از این غم‌ها بهره‌مند شویم تا بیشتر احساس نزدیکی و همدلی کنیم.

هوش مصنوعی: بگو تا وقتی که در کوی تو شمع هستم، وقتی که عاشقان در بازار تو شلوغ شدند، بر من دو چشم بگشا.

هوش مصنوعی: گاهی از زندگی و وجودم، احساس می‌کنم که در درون بی‌قراری می‌کنم و گاهی از آن خارج می‌شوم. آیا این کار من باعث نمی‌شود که عشق و زیبا و خاصی که شروع کرده‌ای، دوباره به شکلی تازه و جذاب تکرار شود؟

هوش مصنوعی: اگر تو در حضور رقیبت به یاد کشتن ما هستی، بهتر است که یاد کسی که اطلاعاتی از ما دارد را نیز به زبان بیاوری.

هوش مصنوعی: باد صبا دوباره برگشته و عطر خوش چمن را با خود آورده است. ای پرندهٔ جان، قفس را بشکن و به سوی او پرواز کن.

هوش مصنوعی: عشق از چشمانش اشک‌های خونین جاری کرده است، پس بیا و نالان شو. ای انسان بدبخت، اکنون وقت آن است که شراب بنوشی و آماده جنگی قدیمی باشی.

هوش مصنوعی: زمانی که زاهد ما تصمیم به شکستن توبه‌اش گرفت، عاشق شد. اگر حقیقتاً تو را می‌خواهد، به او بفهمان که باید مستی و عشق را بپذیرد و اگر هم می‌خواهد که دلش را سنگین کند، بگذارش به حال خودش.

هوش مصنوعی: اگر بت‌پرستان به خاطر ذلت و خفت به اوج برسند، ای محتسب، از این پیرمرد باده‌ فروش پرده‌برداری کن.

هوش مصنوعی: ای خسرو، تو هرگز به او نخواهی رسید، اما می‌توانی از کدبانوی او عبور کنی و در خاک با هر ذره‌ای بنشینی و رازهایت را بیان کنی.