هوش مصنوعی: ماه هلالی که در ابروی من دیده می‌شود، عقل و خرد مرا مدهوش نکن. با ناز و کرشمه‌های خود به این سمت نیا، زیرا که حال و جان ما را تحت تاثیر قرار می‌دهی.

هوش مصنوعی: ای محبوب من، من فدای چهره زیبای تو هستم. اگر خواسته باشی که ستم کنی یا بر من ظلم روا داری، چه بگوییمت که انجام بده یا نده؟

هوش مصنوعی: گاهی موهای خود را به سمت صورتت می‌کشی و گاهی خال گونه‌ات را به نمایش می‌گذاری. جان را در یک لحظه به خطر نینداز و این همه درد و رنج را یکجا بر من نبارید.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر ظلم و بی‌محبتی چشمان تو شکایت کنم، به نوعی زاری و اندوه دامن می‌زنم، اما تو نگو که «چهره‌ام را ننگر» و دوری کن.

هوش مصنوعی: دوستان قدیمی من اند، ای نصیحت‌گو، اگر غم و اندوهی وجود ندارد، مرا از این محفل دور نکن.

هوش مصنوعی: تو گفتی که فردا به واسطه جدایی‌ام به سرنوشتی بد مبتلا می‌شوم، اما اکنون که مهمان تو هستم، از وعده فردا حرف نزن.

هوش مصنوعی: اگر در عشق بازی می‌کنی، عشق تو باید همچون پروانه‌ای باشد که به نور عشق نزدیک می‌شود. خودت را شبیه مگسی نکن که فقط دور آتش می‌چرخد. باید بال و پر بگشایی و با شور و شوق پرواز کنی و به دنیای زیبا و شیرین عشق نزدیک شوی.

هوش مصنوعی: گفتم که از مویی مانند تو دستبندی برای خود بسازم، او در جواب گفت: در کفر هم باید راستگو بود، بنابراین نباید این دستبند را رسوا کنی.

هوش مصنوعی: اگر روزی بختت به تو یاری کند و به جایی برسی، هرگز خود را به جایی نرسانی که آنجا دیده نشده و نخواهی توانست به آنجا پا بگذاری.